Δικαιοσύνη !

Όλοι αυτό δεν ζητάνε σήμερα;

«Φέρτε πίσω τα κλεμμένα !»,

«Στη φυλακή οι ένοχοι !» (εκτός αυτού που το λέει – φυσικά!),

«Εξεταστικές Επιτροπές !», «Μέτρα εδώ και τώρα !»,

«Εσείς φταίτε ! – Εμείς σας τα λέγαμε !»,

«Εσείς φταίτε ! – Εμείς καλά το πηγαίναμε !»,

«Εσείς φταίτε ! – Εμείς το λέγαμε ότι το σύστημα είναι σκάρτο !»

Και να και οι θέσεις πνοής :

«Θα τα καταφέρουμε ! Υπήρχαν λεφτά !»

«Δ-ε-ν δίνουμε ανοικτές επιταγές !» «Θα τα αλλάξω όλα !»

«Να μην πληρώσει την κρίση ο λαός !» (και αφού την πληρώνει;)

«Εξεταστική Επιτροπή Αρχηγών !» (θα βγει έτσι άκρη βεβαίως)

Άσ’ το αγοράκι …

Και καλά να μην καταλαβαίνουν γενικά. Αλλά, με την κατήφεια που είχε χθες ακόμα και η Ελ Μελ χθες, δ-ε-ν τους πάει το μυαλό ότι πρέπει να αλλάξει επειγόντως το τροπάριο ;

Τι μέλλον έχει ο τόπος, αν ούτε η ως άνω μπορεί να χαμογελάσει;

Διατύπωσα προχθές μια ευχή – ας το δεχθώ. Ότι θα υποκινηθεί, σε πρώτη φάση, ένα «κύμα φιλότιμου» και βλέπουμε … Και ότι, αν γίνει, θα είναι μια λύση στα άλυτα.

Ας δεχθώ – ΝΑΙ αγορίνες – ότι είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. Ας δεχθώ ότι δ-ε-ν υπάρχει πια φιλότιμο στον τόπο που μόνος ξέρει τι σημαίνει.

Ας δεχθεί, όμως, έστω ένας, ότι μπορώ (αν δεν ήμουν αγριοχρίστιανος) να κάνω ένα τάμα στη Μεγαλόχαρη και να πω «κάνε Παναγίτσα μου το θαύμα σου να γίνει αυτό που λιγουρεύομαι και θα σου κάνω μια λαμπάδα όση το καμπαναριό σου και θα τη φέρω μπουσουλώντας (χωρίς επιγονατίδες !) από το λιμάνι μέχρι απάνω !»

Να το πω απλά : έχω μια ευχή που σ-τ-έ-κ-ε-ι λογικά. Απίθανη των απιθάνων, αλλά στέκει !

Αυτό που στο bridge λέμε wishful thinking. «Χαμένος για χαμένος είμαι. Θα παίξω μήπως σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και μου κάτσει ο Ρήγας καρώ αριστερά, η Ντάμα κούπα δεξιά, πιάσει η μπλόφα και κάνουν δυο - τρία λαθάκια».

«Τι είχα, τι έχασα ;», «Τι βρεγμένος, τι μούσκεμα !».

Αντιθέτως – ισχυρίζομαι και περιμένω σ-ο-β-α-ρ-έ-ς απαντήσεις (λέμε τώρα !) – οι διάφοροι επικριτές μου δ-ε-ν έχουν καν κάτι που θα μπορούσε να ζητήσουν από την προαναφερθείσα και να της τάξουν το κάτι τις.

Αυτά που ζητούν δεν έχουν αρχή, μέση και τέλος.

Π.χ. για τα κλεμμένα : ποιος θα τους τα πάρει, πώς θα τους τα πάρει, τι θα πάρει (θου!), πότε θα τα πάρει, τι θα τα κάνουμε; Και – κυρίως – πως θα επιβιώσουμε μέχρι να τους τα πάρουμε.

Η δικαιοσύνη, βεβαίως, είναι κ-α-ι επάγγελμα. Όλο και κάποιοι θα έχουν δουλειές με φούντες, όλο και κάποιοι θα έχουν μπόλικη – μπόλικη εξουσία, όλο και κάποιες καριέρες θα στρωθούν …

Τι είναι όμως δικαιοσύνη;

Όπως σε όλα τα νεοελληνικά ζητήματα είναι «αυτό που αποδίδουν οι δικαστές» !

Όπως «δάνειο είναι η μπίζνα που κάνει η τράπεζα  για να κονομίσει από τους απελπισμένους», όπως «ασφάλεια είναι αυτό που πουλάει ο ασφαλιστής», όπως «εφημερίδα είναι αυτό που γράφει ο δημοσιογράφος» και πάει λέγοντας.

Ουσία μηδέν !

Ποιος μπορεί να ισχυρισθεί ότι έχει στήσει μια δουλειά πρώτα για να εξυπηρετήσει και ε-π-ο-μ-έ-ν-ω-ς να βιοπορισθεί ανάλογα με την προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο.

Και επειδή η ως άνω παράγραφος είναι σαφώς «παραμύθι της χαλιμάς» για όλους, τρέχα γύρευε πώς θα σωθούμε …

Θεωρητικά η δικαιοσύνη έχει ως βασικό κριτήριο κ-α-ι τη σκοπιμότητα.

Δεν θα το ψάξω, θα το γράψω όπως το νοιώθω – και κάτι καλά παλικάρια θα με διορθώσουν, αν χρειαστεί.

Σκοπιμότητα σημαίνει πώς :

1.      Να μην το ξανακάνει ο περί ου.

2.      Να μην το κάνουν οι άλλοι που θα τον δουν να τιμωρείται.

3.      Να διορθωθεί – κατά το δυνατόν – η ζημιά.

(αισθάνομαι ότι πάει καλά η μνήμη μου)

Ας μου επιτρέψετε να κάνω μια μεγάλη παρένθεση, με σχόλια στα θεματάκια που προανήγγειλα από χθες.

Πάμε πρώτα στην υπόθεση Λυμπέρη, του τελευταίου εκτελεσμένου στη χώρα μας.

Θυμίζω ότι εκτελέσθηκε γιατί έκαψε το σπίτι που έμενε η τέως γυναίκα του, ο γκόμενός της και τα παιδιά του. Δεν έζησε κανείς ...

Προφανώς οι ως άνω σκοπιμότητες 1 & 3 δεν είχαν νόημα. Πάπαλα.

Για το 2 μπορούμε – τουλάχιστον – να το συζητήσουμε!

Ερωτήσεις κρίσεως :

1.      Γιατί δεν φοβήθηκε ο μάγκας τη θανατική ποινή;

2.      Αφού δ-ε-ν τη φοβήθηκε αυτός, γιατί θα την φοβηθεί ο άλλος;

3.      Μήπως, επειδή τον εκτελέσαμε, γι’ αυτό δεν το ξανάκανε κανείς;

Μόνο στην 3 θα σας βοηθήσω : με συγχωρείτε, αλλά ούτε πριν το είχε κάνει κανείς !

Ήταν πατέντα.

Δεν ξέρω αν με παρακολουθεί κανείς, αλλά αισθάνομαι ότι ήταν τσάμπα η δίκη (όπου αν θυμάμαι καλά το έπαιζε στην αρχή αθώος), τσάμπα και οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Κατά τη ταπεινή μου γνώμη, η μόνη χ-ρ-ή-σ-ι-μ-η ερώτηση θα ήταν όχι «γιατί το έκανες;», όχι «τι σου έφταιξαν;», όχι «τι κατάλαβες τώρα;», όχι ¨τι να σε κάνουμε τώρα;», αλλά «Γιατί πήρες και τους κολλητούς σου μαζί; Γιατί δεν το έκανες μόνος σου;»

Δεν φαντάζομαι να τον ρώτησαν α-κ-ρ-ι-β-ώ-ς αυτό, οπότε θα μείνω μάλλον για πάντα με την απορία. Εκτός αν λύσω κ-α-ι αυτό το παζλ κάποια στιγμή !

Ουσιαστικά η «κακή» ερώτηση θα τον έφερνε «ενώπιος ενωπίω» με τη πολύ – πολύ δύσκολη ερώτηση : «είμαι άντρας;»

Αν ήμουν Πρόεδρος του Δικαστηρίου, ό,τι και να απαντούσε, θα του έλεγα απλά «ελεύθερος !». Να δω πού θα πάει, τι θα κάνει, πως θα περπατάει, ποιος θα είναι παρέα του κ.λ.π.

(Σημείωση : την παρέα του θα τους εκτελούσα ιδιοχείρως. Αυτοί δ-ε-ν είχαν τίποτα χ-ρ-ή-σ-ι-μ-ο να πουν. Το να σκοτώσεις τα παιδιά σου είναι τραγωδία. Το να βοηθήσεις τον κολλητό σου να κάψει τα παιδιά του είναι ασυγχώρητο έγκλημα).

Και θα το εννοούσα : «όταν λέμε ελεύθερος, εννοούμε ελεύθερος».

Και θα έβαζα 1.532 επιστήμονες να ψάχνουν τα άψαχτα. Πως έφτασε σε αυτό που έφτασε και που μπορεί να πάει.

Και αν – μια στο εκατομμύριο TR – προέκυπτε μια ελάχιστη ανθρώπινη απόχρωση σε αυτό το τέρας, να πήγαινε να ταΐσει τις πάπιες στον Εθνικό Κήπο π.χ., είμαι σίγουρος ότι η επιστήμη θα είχε ένα χ-ρ-ή-σ-ι-μ-ο λήμμα για το πώς δεν θα ξαναγίνει τέτοιο φονικό.

Και – κυρίως – πως δεν θα φτάσει κανείς να σ-κ-ε-φ-θ-ε-ί να κάνει κάτι τέτοιο.

(Όπως ας πούμε έχει μελετηθεί το «σύνδρομο της Στοκχόλμης». Μόνο που εμείς θα έχουμε βάλει κάτω και το χ-ρ-ή-σ-ι-μ-ο συμπέρασμα. Γιατί το «σύνδρομο» επανελήφθη δις τουλάχιστον).

Γιατί, αν το σκεφθεί, πάπαλα! Τι να λένε οι θανατικές ποινές και τα κουραφέξαλα !

«Κακή» ερώτηση : αλήθεια έχουν προσεγγισθεί σ-ο-β-α-ρ-ά οι λόγοι που τον έφτασαν εκεί που τον έφτασαν ή πατήσαμε τη σκανδάλη και τέλος;

Πάμε και στην υπόθεση Κοεμτζή;

Αυτού που έσφαξε 1 -2 αστυνομικούς επί χούντας. Επειδή ήταν "παραγγελιά" το τραγούδι. Και μετά έγινε ο ίδιος τραγούδι ...

Δεν λέω καλό το τραγουδάκι του Νιόνιου, καλό (;) το «Νίκο, ποτέ δεν θα είναι έτσι!» (από πού και ως πού ποτέ ρε Νιόνιο ;), αλλά να δούμε τη σκοπιμότητα.

Π.χ. όταν βγαίνει καμαρωτός ο νταής στα κανάλια, έστω μετά από 20 βάλε χρόνια, τι μήνυμα περνάει; Τι μήνυμα α-φ-ή-ν-ο-υ-μ-ε να αιωρείται;

Μήπως ότι, αν σου πάρουν την παραγγελιά οι πολισμάνοι, δ-ε-ν είναι και τελείως λάθος να τους σφάξεις;

Μήπως ότι δ-ε-ν αποκλείεται να είναι μάγκας αυτός που τραβάει μαχαίρι;

Αλλά για να πάμε και στα δύσκολα :

Είναι σ-ί-γ-ο-υ-ρ-ο ότι «τα ηχεία το αναγγείλαν» ή απλώς κάνει ρίμα; Ήξεραν σ-ί-γ-ο-υ-ρ-α οι παληκαράδες ότι χορεύουν παραγγελιά αλλουνού ή κλαίει ακόμα η μάνα τους για μια μαλακία; (Δ-ε-ν ξέρω την απάντηση. Σκεφθείτε μόνο αν είστε σίγουροι π-ρ-ι-ν το ψάξετε).

Αν όπως λέει υπήρχαν ηχεία και άρα μικρόφωνο, γιατί δεν το πήρε μαγκίτικα να πει κοφτά «παραγγελιά»; Και να τους «ταυροκοίταζε»!

Τι είναι μαγκιά, να τους σφάξεις ή να τους βάλεις στη θέση τους με μια λέξη;

Και, αν φοβόταν τους πολισμάνους (χούντα θα πει), γιατί να μην φορέσει κολλάρο το μπουζούκι στον καλλιτέχνη, αν δ-ε-ν ψαρώσει στο «παραγγελιά ρε μαλάκα !».

Και η πιο δύσκολη : Ο Δημοσθένης (ο αδελφός του Νίκου, που ήταν να χορέψει) χόρεψε τελικά τη ζεμπεκιά ή δ-ε-ν έχει σημασία;

Δ-ε-ν θέλω να προσβάλω κανένα, καταγράφοντας το συμπέρασμα, που, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, προβάλλει προφανές. Αναφέρομαι στο ερώτημα της σκοπιμότητας της δικαιοσύνης.

Είτε ως δραστηριότητα της 3^ης εξουσίας είτε ως αυτοδικία.

Ο καθένας, νομίζω, οδηγείται αβίαστα στο ίδιο συμπέρασμα. Απλά μερικοί – μερικοί θα εθελοτυφλήσουν και πάλι, θα ξεμπερδέψουν με μια – δυο παραγράφους (περί ανέμων και υδάτων φυσικά) με τα δύσκολα ερωτήματα, θα θελήσουν να εστιάσουν στο ότι έγραψα πολλά, δ-ε-ν θα πουν κάτι επί της ουσίας, θα ζοριστούν αλλά ξέρουν : Θα την κοπανήσουν …

Θα την κοπανήσουν από τα δύσκολα συμπεράσματα.

Το δύσκολο συμπέρασμα : Στην αλλόκοτη κατάσταση δ-ε-ν υπάρχει συμβατική απονομή δικαιοσύνης.

Είμαστε σε αλλόκοτη κατάσταση;

Θα στήσουμε Δικαστήρια;

Θα χορέψουμε τελικά τη ζεμπεκιά ή δ-ε-ν έχει σημασία;

Για όσους ξεκίνησαν τώρα τη μελέτη αυτού του blog (καλό δρόμο παιδιά !), διατίθεται και το προχθεσινό «Του αράπη το παιδί όσο πάει και μαυρίζει»;

Ί-σ-ω-ς οι ένοχοι δ-ε-ν είναι και τόσο ένοχοι και οι αθώοι δ-ε-ν είναι και τόσο αθώοι …

καληνύχτα